Mijn naam is Vera. Op dit moment ben ik twintig jaar en woon ik sinds anderhalf jaar op mezelf. Ik zing in een tweekoppig bandje, ben graag creatief bezig en houd van sporten. Ik doe aan volleybal en tennis. Verder zou ik het liefst de hele wereld willen rondreizen.
Aan jou, lieve lezer
Lieve jij, Het is alsof ik mezelf herken in jou; waar jij nu staat.
Ongeveer negen jaar geleden stond ik voor het eerst op een punt als jij nu. Ik was een jaar of elf en wilde niets liever dan zo snel en zo veel mogelijk afvallen. Ik voelde me eenzaam, onbegrepen en wilde niemand tot last zijn. Het houvast dat ik vond door mijn greep naar (niet) eten, vormde een veilige wereld. Eindelijk weg van de donkerte in mijn hoofd. Ik streefde naar licht, lichter, lichtst en het liefst gewichtloos willen zijn. Ik zocht naar tips om zo min mogelijk te eten, mijn afval obsessie te verbergen en hoe ik ermee om kon gaan, wanneer ik wel te veel had binnengekregen. Hoe dunner ik zou worden, hoe gelukkiger ik zou zijn.
Wat ik nog niet wist, is dat ik jarenlang zou blijven hangen in deze wereld. Na een aantal keren alleen de blogs te hebben bekeken, zocht ik later contact op het forum. Daar waren eindelijk anderen die me begrepen. Ik was niet meer alleen en kon mijn strijd samen voortzetten. Ik leerde buddy’s kennen met dezelfde idealen als ik. Samen doelen stellen, samen eet- en trainingsschema’s maken, samen afvallen en elkaar motiveren. Ik vond herkenning, hier, online. Ondertussen raakte ik de grip op mijn eigen leven steeds verder kwijt. Pro-ana was mijn geheim. Niemand mocht het weten, want wat als iemand erachter zou komen en ik de controle kwijt zou raken?
Ik wil niet dat jij meemaakt waar ik doorheen ben gegaan. Ik hoop dat je ziet dat het niet oké is, wanneer er wordt gevraagd om naaktfoto’s of seksuele handelingen. De coaches in dit verhaal plegen strafbare feiten. Waar ik begon met het zoeken naar tips om zo snel en zo veel mogelijk af te vallen als vlucht voor ‘het échte leven’, eindigde het in jarenlang ongeluk, ziekte en misbruik.
Een stapje verder
Een lange tijd deed ik dit zo. Toen ik een jaar of veertien was, ging ik een stapje verder. Ik zocht contact met de coaches die zich aanboden op het forum. Ze zijn ervaren en zouden me nog beter kunnen helpen, dacht ik. Via een app konden we anoniem chatten met elkaar. De gesprekken die ik had, waren al snel hard en kwetsbaar. Om verder te kunnen, moest ik naast het doorgeven van mijn lengte en gewicht foto’s maken van mijn naakte lichaam. Het voelde niet oké. Ik schaamde me ontzettend, maar ik moest er iets voor over hebben om mooi te worden. Eindelijk kon ik de last van die dreigende, ‘veilige’, eetgestoorde wolk uitbesteden aan iemand anders; mijn coaches.
Regelmatig had mijn coach nieuwe foto’s nodig om mijn progressie bij te houden. Ik schaamde me meer en meer. Ik voelde me onzeker, maar deed wat er van me gevraagd werd.
Zodra ik niet voldeed aan de verwachtingen, volgde straf. Dit verschilde tussen het vastleggen van extra fitness oefeningen die ik moest doen – wederom naakt -, tot mezelf opzettelijk pijnigen in beeld. Er werd me uitgelegd dat seks zou helpen om af te vallen. Dat het goed zou zijn om veel te masturberen; dat er geen betere oefening bestond dan dat. Ik was veertien, wilde niets liever dan afvallen en zag niet wat er gaande was. Hoe gek dat die bliksemafleider die begon als vlucht uit mijn donkere realiteit, eindigde in nog meer donkerte; online seksueel misbruik.
Dit is het moment dat ik jou wil waarschuwen, lieve jij die dit leest.
Mijn vicieuze cirkel
Na jaren en jaren mezelf te verbergen in de onderwereld van pro-ana. Na contact te zijn verloren met belangrijke mensen om me heen. Na veel geheimzinnigheid, schaamte en voorbijgaan aan mijn eigen grenzen, was ik er klaar mee.
Telkens na het sturen van naaktfoto’s en -video’s, mijn lichaam beschadigen en het uitvoeren van oefeningen, straffen, enzovoort, raakte ik bedolven onder een immens gevoel van zelfhaat. Er ontstond een vicieuze cirkel:
Weg willen uit de donkere realiteit die voor mij bestond; pro ana als uitweg; zelfhaat na het contact met pro-ana coaches; nog meer donkerte waaruit ik weg wil, et cetera.
Niemand mocht weten dat ik me bezighield met pro-anorexia. Wanneer mensen erachter zouden komen dat ik naaktfoto’s en -video’s had gestuurd naar vreemden via het internet, zouden ze me op z’n minst net zo haten als ik mezelf al haatte en me net zo verafschuwen als ik mezelf verafschuwde.
Niet meer alleen
Het tegendeel bleek waar. Tijdens een van mijn laatste therapieën kwam ik erachter dat ik alleen uit deze schijn-veiligheid kon komen die ik voor mezelf gecreëerd had, wanneer ik eerlijk zou zijn naar mezelf. Door voor het eerst écht eerlijk te zijn naar mezelf, was ik namelijk voor het eerst ook écht eerlijk naar de mensen die me konden helpen. Ik heb mijn therapeut de chat met mijn pro-ana coach laten lezen die op dat moment nog op mijn telefoon stond. Dat moment was misschien wel een van de meest enge momenten in mijn leven. In plaats van dat er gebeurde waar ik bang voor was, liet zij mijn gebruik van pro-ana coaches juist een soort van ‘op z’n plek vallen’. Juist het delen van waar ik in dit geval mee zat, heeft enorm geholpen met het inzien waarom ik het deed. Dát inzicht heeft dan weer geholpen met het vinden van iets gezonds voor de momenten waarop ik eerder weer terug zou vallen in mijn contact met pro-ana coaches.
Hoe gek het wellicht ook klinkt; juist hoe ik mezelf terugtrok en mezelf verborgen hield, had een groot alarmsignaal kunnen zijn voor de mensen om me heen. Het is belangrijk om in contact te blijven. Achteraf heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. Ik had behoefte aan warmte en liefde. Warmte en liefde die ik nog steeds nodig heb, zoals alle anderen om mij heen. Gelukkig weet ik nu dat ik die warmte en liefde niet vind of zal vinden in de wereld van pro-anorexia. Het ging niet om eten, of gewichtloos willen zijn.
Het ging over het niet hoeven voelen van de pijn die binnenin verscholen zat.
Pas goed op jezelf
Ik wil niet dat jij meemaakt waar ik doorheen ben gegaan. Ik hoop dat je ziet dat het niet oké is, wanneer er wordt gevraagd om naaktfoto’s of seksuele handelingen. De coaches in dit verhaal plegen strafbare feiten. Waar ik begon met het zoeken naar tips om zo snel en zo veel mogelijk af te vallen als vlucht voor ‘het échte leven’, eindigde het in jarenlang ongeluk, ziekte en misbruik.
Op www.proud2bme.nl vond ik verhalen van anderen die me begrepen. Verhalen van mensen die door hetzelfde zijn gegaan als ik. Waar ik eerder ‘hulp’ zocht op de fora met pro-ana buddy’s en coaches, vond ik later daadwerkelijke hulp via Proud2Bme, therapie en de mensen om me heen. Ik heb uren doorgebracht in de chat en op het forum van Proud waar ik mijn verhaal kwijt kon en me eindelijk gesteund en begrepen voelde. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle mensen die me hebben geholpen om te komen waar ik nu sta. Ik hoef niet meer te schuilen. Ik ben uit mijn ‘veilige’ cocon en nu is het mijn tijd om mijn kleurrijke vleugels te spreiden. Het is tijd voor mijn dromen.
Lieve jij, ik geloof in je. Hoe moeilijk het nu ook lijkt. Hoe zwaar de wereld ook voelt. Niets is onmogelijk.
Hoe onschuldig pro-ana ook lijkt; deze wereld is anders dan je wellicht op voorhand had bedacht. Ik gun je het beste.
Stay safe!
Veel liefs,
Vera